Deotibba peak

बर्फाच्छादित शिखरांच्या पार्श्वभूमीवर वाहणाऱ्या नद्या, बैठ्या घरांच्या तुरळक वस्त्या,कुरणांवर चरायला विखुरलेली पाळीव जनावरं किव्वा त्याच हिमाच्छादित शिखरातून तोंडाला फडकी गुंडाळून आणि हातात बंदुका घेऊन हिंसेच्या दिशेने मार्गक्रमण करणारे अतिरेकी या दोन्ही परस्पर विरोधी दृश्यांचा आणि माझा पहिला संबन्ध आला तो 'रोजा' या चित्रपटामुळे.

 

सुदैवाने अतिरेकी हा भाग सोडला तर यातील बाकीचा सर्व भाग प्रत्यक्षात पहायची संधी मिळाली.ट्रेकला असताना दुपारी दोन अडीचला कॅम्प वर पोहोचून तंबू लावल्यापासून ते सकाळी पुढच्या कॅम्पकडे निघण्यासाठी तंबू काढेपर्यंतचा वेळ म्हणजे भोवतालचे सौन्दर्य आठवणीत कैद करण्यासाठी मिळालेली संधीच असते.

सह्याद्रीचं रूप जर रांगडं असेल तर त्या तुलनेत हिमालय लोभसवाणा आहे.पसरलेल्या बर्फामुळे असे म्हणायचं मोह झाला असेल कदाचित.पण निसर्गच तो शेवटी त्याच्या लहरीपणाला मात ती कोण देणार ? त्याचा मूड चांगला असेल स्वर्ग फिका पडेल नाहीतर...दक्षिण भारत आपण तसेही बघतच आहोत की.

हा फोटो तसा जुनाच पण असंख्य आठवणींचे ओझे वाहतोय.पहाटेच्या लक्ख उन्हात चरायला सोडलेल्या मेंढ्यांच्या कळपातील एक जण या दगडावर चढला असतानाचा हा क्षण.बर्फ आणि सूर्यकिरणे यामुळे पल्याडली पर्वतरांग तितकीशी रेखीव नसली तरी 'हिमालयाची उंची' सर्वतोपरी स्पष्ट करणारी हि अभेद्य शिखरे डोळ्याचे पारणे फेडतात.या शिखरांच्या पुढ्यात उभा ठाकलेला हा जीव निसर्ग आणि इतर सजीव यांच्यातील प्रतीकात्मक दारी वेळोवेळी सिद्ध करतो.देवतिब्बा शिखराकडे मार्गक्रमण करताना वाटेतल्या एका कॅम्प वर टिपलेले हे दृश्य.

इथे किव्वा इतर कुठल्याही ठिकाणी निसर्गसानिध्यात फिरत असतान एक गोष्ट प्रकर्षांने जाणवते ते म्हणजे याच्याकडे सौन्दर्याची कुठलीच कमतरता नसते.किंबहुना ते सौन्दर्य वेचताना आपण प्रत्येक वेळी कमीच पडतो.आणि हीच कमी भरून काढायला पुढल्या वेळी हाच निसर्ग पुन्हा नव्याने खुणावत असतो.पुढल्या भेटीतही आपली झोळी कमीच पडणार याची पुरेपूर खात्री असूनही आपण तो आनंद टिपायला जातो यातच सगळं आलं नाही का

- हृषिकेश पांडकर

Deotibba peak | India